Foar it Kristlik Frysk Selskip hat Kooistra bedankt: se ha syn boekje net besprekke wold. Kooistra seit dat de measte minsken twatalige slappelingen binne. Oer syn skriuwerskip. Hat ek tsien berneboeken lizzen yn hânskrift. Ien is útjûn, De grouwe sûkerpar. Ek toanielstik skreaun, mar it is te fyn. Kooistra fertelt oer syn evangelisaasjewurk, yn De Tynje, ûnder tsjerktiid en yn it Frysk. Letter op Sumarreheide, by in boer thús. Ek mei in lûdswein, op de Feanhoop. Tydskriften: de Stim lies ik om Folkertsma, respekt foar him as ienling en 'hoekhâlder'. De nijere literatuer ynteressearret my net. Frysk eigene: lânskip, sporten, taal fansels, mar ek in oar 'gedragingspatroan'. 'Fryslân boppe', dat idee hat de Fryske beweging útrûge, om't it sjauvinisme is. Mar de Beweging ferstiet it folk net. It is in utering fan it folk dat se posityf steane foar Fryslân oer. Ferske fan mem leard. Kooistra is foarstanner fan it twadammeplan, is in begjin, se moatte dy seegatten tichtsmite, de eilannen oan elkoar ferbine, dat jout in hiel oar klimaat yn Noard-Fryslân. Spitich dat yn Fryslân de folksskriuwerij ôfbrutsen is. Kalma woe it Fryske folk útstekke boppe alles. Dat kin net, dêr hat Kalma him op fersjoen, hy wie net in folksman. Kooistra hat wurdearring foar de skriuwerij fan Paulus Folkertsma, folksskriuwerij, dy't te begripen is. Kooistra fertelt oer eigen skriuwerij, de bondel Heit, it fers Psalm, en oer De Balling, skreaun yn Grinslân. Bliid mei EO, de NCRV moast positiver wêze, yn stee fan krekt as it Friesch Dagblad 'skikke'. Kooistra oer Twadde Wrâldoarloch: Fryslân wie foar my it wichtichst. NSB: soad ferkearden by mar der wiene ek goeden by en it probleem wie, se koene net werom want it ferset wie te ûnfersoenlik. Steatsboargerskip is foar Kooistra in papieren kwestje. Kooistra en de frou krigen gjin bern, krigen seis wike in jonkje om op te passen. Fers oer skreaun: 'Sa'n jonge hie ik ha wold, sels, / mar Jo woene it net'. Uteinlik fûn er de slotrigel: 'It is goed.'